Σε 15 χρόνια, θα έχει συμπληρωθεί ήδη, ένας αιώνας χρήσης της ινσουλίνης, από την ημέρα που ανακαλύφθηκε. Η ανακάλυψη της Ινσουλίνης από τους ερευνητές Banting και Best, το 1922, συντέλεσε στην επιβίωση των ατόμων με Διαβήτη. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της σημαντικής αυτής ανακάλυψης, είναι ο 14χρονος τότε, Leonard Thomson που σώθηκε από βέβαιο θάνατο, χάρη στη χρήση της ινσουλίνης, που για πρώτη φορά δόθηκε σε άνθρωπο.
Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007
Σάββατο 19 Μαΐου 2007
"Αντίο" φίλε....
Ησουν για μένα πρότυπο,
σε θαύμαζα σε όλα,
και δεν περίμενα ΠΟΤΕ,
αδελφικέ μου φίλε,
ό,τι θα ΄φευγες, απ΄τη ζωή,
τόσο κεραυνοβόλα.
Η τόσο ξαφνική και απρόσμενη για μένα αναγγελία της φυγής σου, από το μάταιο τούτο κόσμο, με καταράκωσε ολοκληρωτικά και δεν μπόρεσα να βρώ τη δύναμη να σ΄αποχεραιτήσω.
σε θαύμαζα σε όλα,
και δεν περίμενα ΠΟΤΕ,
αδελφικέ μου φίλε,
ό,τι θα ΄φευγες, απ΄τη ζωή,
τόσο κεραυνοβόλα.
Η τόσο ξαφνική και απρόσμενη για μένα αναγγελία της φυγής σου, από το μάταιο τούτο κόσμο, με καταράκωσε ολοκληρωτικά και δεν μπόρεσα να βρώ τη δύναμη να σ΄αποχεραιτήσω.
Συγγνώμη, αδελφικέ μου φίλε...
Δεν θα σε λησμονήσω ΠΟΤΕ... Θα σε θυμάμαι ΠΑΝΤΑ…
Όπως σε γνώρισα…
Χαμογελαστό, σοβαρό και μετρημένο, συναισθηματικό και ρομαντικό, μετριόφρωνο και δίκαιο, αγωνιστή και ιδεολόγο, επιστημονικά καταρτισμένο και φισοσοφημένο, και πάνω απ΄ όλα, υποστηρικτή και φίλο
"Αντίο" φίλε Γιώργο…
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2007
Αντίο φίλε...
Αγαπητέ φίλε και συνάδελφε Οδυσσέα,
Λόγοι υπεράνω των δυνάμεών μου, δεν μου επιτρέπουν σήμερα να βρίσκομαι μαζί σου, για να σε αποχαιρετήσω.
Αγαπητέ φίλε,
Αυτή τη μέρα που όλοι χαίρονται και ξεφαντώνουν, εσύ διάλεξες να μας αποχαιρετήσεις και να μας πεις το τελευταίο αντίο.
Αυτή τη μέρα φίλε, διάλεξες για να μας προβληματίσεις όλους εμάς, λέγοντάς μας πως η ζωή δεν είναι μόνο χαρές, αλλά συνοδεύεται και από στεναχώριες και λύπες. Λύπες και στεναχώριες που σε μας δεν χρειάζεται να μας προβληματίσουν, αλλά κάποιους άλλους, γιατί με αυτές καθημερινά μεγαλώσαμε και με αυτές παρέα δώσαμε όλους αυτούς τους μεγάλους αγώνες, με σκοπό και στόχο να απαλύνουμε τις πληγές του παρελθόντος και να δώσουμε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Η φυγή σου από αυτό το μάταιο κόσμο αγαπητέ φίλε, ας προβληματίσει όλους εκείνους που δεν ένιωσαν, τι θα πει καθημερινός πόνος, αγωνία και ανασφάλεια για τη ζωή.
Εμείς αγαπητέ φίλε μάθαμε, τι θα πει να προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου και η κοινωνία να σε καθηλώνει και να σε στιγματίζει, γιατί εντάσσεσαι στην διαφορετικότητα. Εμείς και ειδικά οι γονείς μας, μάθαμε τι θα πεί να αγωνιάς και να τρέχεις να εξασφαλίσεις μια μονάδα αίματος για να σώσεις το παιδί σου, εμείς μάθαμε πως είναι να νοσηλεύεσαι σε θαλάμους με ετοιμοθάνατους υπερήλικες δίπλα σου, σαν να θέλουν να σου πουν ότι κι εσύ έτσι καταδικασμένος είσαι.
Εμείς αγαπητέ φίλε μάθαμε, τι θα πεί αγώνας για να σπουδάσεις και μάλιστα χωρίς καμμία βοήθεια τότε από το κοινωνικό κράτος, κι αυτό εσύ μας το έδωσες να το γνωρίζουμε πολύ καλά, γιατί κατάφερες να σπουδάσεις με πολύ κόπο και αγωνία στο εξωτερικό και να έρθεις να προσφέρεις τις ιατρικές σου γνώσεις, σε όλους εμάς. Στον δύσκολο αυτό αγώνα της ζωής, εγώ τουλάχιστον ξέρω πόσο δίπλα σου ήταν όλη η οικογένειά σου, η μητέρα σου (που τόσο άδικα και πρόωρα έχασες), ο πατέρας σου και τα δυό σου αδέλφια. Στον μεγάλο αυτό αγώνα της ζωής αγαπητέ φίλε, κατάφερες να κερδίσεις την συμπάθεια και την αγάπη όλων μας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη γνωριμία μας, τότε το 1980 στα πρώτα στάδια δημιουργίας του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία στα Εξάρχεια όπου μαζί με τον Ηλία, τον Αντώνη και άλλους συμπάσχοντες, προσπαθούσατε να δώσετε φώς και ελπίδα σε κάθε προβληματισμένο και ανασφαλή πάσχοντα. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να θυμάμαι και από σένα και από τον Ηλία, (που πρόσφατα χάσαμε), που μου είναι αδύνατον σήμερα να τα αναφέρω.
Αγαπητέ φίλε και αγωνιστή Οδυσσέα.
Ολοι εμείς που σε γνωρίσαμε, ξέρουμε ότι αποτέλεσες και θα αποτελείς μια ζωντανή ελπίδα για όλους εμάς, γιατί ξέρουμε τι αγώνες έδωσες. Ολοι εμείς ξέρουμε ότι χάσαμε μαζί με τον Ηλία, έναν άλλο μεγάλο αγωνιστή και φίλο. Θα σε θυμόμαστε πάντα, γιατί σκεπτόμενοι εσάς τους δύο, θα παίρνουμε δύναμη και θάρρος για να μπορέσουμε κι εμείς να πετύχουμε ακόμη περισσότερα.
Να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, γιατί αφήνεις πίσω σου πέρα από μια μεγάλη παρακαταθήκη δυναμικών και επιτυχημένων αγώνων και πολλά κύτταρα από σένα, που ακτινοβολούν στο πρόσωπο της αγαπημένης σου κόρης Ελισσάβετ, που μαζί φέρατε στη ζωή με την λατρευτή και αγαπημένη συζυγό σου.
Καλό σου ταξίδι αγαπητέ φίλε!!!
Λόγοι υπεράνω των δυνάμεών μου, δεν μου επιτρέπουν σήμερα να βρίσκομαι μαζί σου, για να σε αποχαιρετήσω.
Αγαπητέ φίλε,
Αυτή τη μέρα που όλοι χαίρονται και ξεφαντώνουν, εσύ διάλεξες να μας αποχαιρετήσεις και να μας πεις το τελευταίο αντίο.
Αυτή τη μέρα φίλε, διάλεξες για να μας προβληματίσεις όλους εμάς, λέγοντάς μας πως η ζωή δεν είναι μόνο χαρές, αλλά συνοδεύεται και από στεναχώριες και λύπες. Λύπες και στεναχώριες που σε μας δεν χρειάζεται να μας προβληματίσουν, αλλά κάποιους άλλους, γιατί με αυτές καθημερινά μεγαλώσαμε και με αυτές παρέα δώσαμε όλους αυτούς τους μεγάλους αγώνες, με σκοπό και στόχο να απαλύνουμε τις πληγές του παρελθόντος και να δώσουμε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Η φυγή σου από αυτό το μάταιο κόσμο αγαπητέ φίλε, ας προβληματίσει όλους εκείνους που δεν ένιωσαν, τι θα πει καθημερινός πόνος, αγωνία και ανασφάλεια για τη ζωή.
Εμείς αγαπητέ φίλε μάθαμε, τι θα πει να προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου και η κοινωνία να σε καθηλώνει και να σε στιγματίζει, γιατί εντάσσεσαι στην διαφορετικότητα. Εμείς και ειδικά οι γονείς μας, μάθαμε τι θα πεί να αγωνιάς και να τρέχεις να εξασφαλίσεις μια μονάδα αίματος για να σώσεις το παιδί σου, εμείς μάθαμε πως είναι να νοσηλεύεσαι σε θαλάμους με ετοιμοθάνατους υπερήλικες δίπλα σου, σαν να θέλουν να σου πουν ότι κι εσύ έτσι καταδικασμένος είσαι.
Εμείς αγαπητέ φίλε μάθαμε, τι θα πεί αγώνας για να σπουδάσεις και μάλιστα χωρίς καμμία βοήθεια τότε από το κοινωνικό κράτος, κι αυτό εσύ μας το έδωσες να το γνωρίζουμε πολύ καλά, γιατί κατάφερες να σπουδάσεις με πολύ κόπο και αγωνία στο εξωτερικό και να έρθεις να προσφέρεις τις ιατρικές σου γνώσεις, σε όλους εμάς. Στον δύσκολο αυτό αγώνα της ζωής, εγώ τουλάχιστον ξέρω πόσο δίπλα σου ήταν όλη η οικογένειά σου, η μητέρα σου (που τόσο άδικα και πρόωρα έχασες), ο πατέρας σου και τα δυό σου αδέλφια. Στον μεγάλο αυτό αγώνα της ζωής αγαπητέ φίλε, κατάφερες να κερδίσεις την συμπάθεια και την αγάπη όλων μας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη γνωριμία μας, τότε το 1980 στα πρώτα στάδια δημιουργίας του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία στα Εξάρχεια όπου μαζί με τον Ηλία, τον Αντώνη και άλλους συμπάσχοντες, προσπαθούσατε να δώσετε φώς και ελπίδα σε κάθε προβληματισμένο και ανασφαλή πάσχοντα. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να θυμάμαι και από σένα και από τον Ηλία, (που πρόσφατα χάσαμε), που μου είναι αδύνατον σήμερα να τα αναφέρω.
Αγαπητέ φίλε και αγωνιστή Οδυσσέα.
Ολοι εμείς που σε γνωρίσαμε, ξέρουμε ότι αποτέλεσες και θα αποτελείς μια ζωντανή ελπίδα για όλους εμάς, γιατί ξέρουμε τι αγώνες έδωσες. Ολοι εμείς ξέρουμε ότι χάσαμε μαζί με τον Ηλία, έναν άλλο μεγάλο αγωνιστή και φίλο. Θα σε θυμόμαστε πάντα, γιατί σκεπτόμενοι εσάς τους δύο, θα παίρνουμε δύναμη και θάρρος για να μπορέσουμε κι εμείς να πετύχουμε ακόμη περισσότερα.
Να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, γιατί αφήνεις πίσω σου πέρα από μια μεγάλη παρακαταθήκη δυναμικών και επιτυχημένων αγώνων και πολλά κύτταρα από σένα, που ακτινοβολούν στο πρόσωπο της αγαπημένης σου κόρης Ελισσάβετ, που μαζί φέρατε στη ζωή με την λατρευτή και αγαπημένη συζυγό σου.
Καλό σου ταξίδι αγαπητέ φίλε!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)