Φίλε Πέτρο,
Πώς να βρώ τη δύναμη και το κουραγιο να σου πω το στερνό αντίο?
Πώς να συγκρατήσω τα δακρυά μου και τη μεγάλη στεναχώρια που αφήνεις σε μένα (το φίλο σου) τους γονείς σου, τις αδελφές σου και σ όλον αυτό τον κόσμο (συγγενείς, συναδέλφους και φίλους) που τόσο σε αγάπησε και που σήμερα ήλθε εδώ για να σου εκφράσει τη λύπη του και να σε αποχαιρετήσει για το μεγάλο σου και τελευταίο ταξίδι?
Φίλε Πέτρο,
Η ζωή είναι ένας διαρκής, όμορφος σχετικά, αλλά μάταιος αγώνας, γιατί κανένας μα κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος. Εσύ όμως, απέδειξες σε όλους μας, και ιδιαίτερα σε εμας, τους πιο στενούς σου φίλους και φίλες, που βγαίναμε παρέα και αγωνιζόμασταν για τον ίδιο σκοπό, ότι η ζωή κερδίζεται μόνο με σκληρούς και επίπονους αγώνες. Η δυναμή σου, το θάρρος σου, το χαμογελό σου, η αισιοδοξία σου, η ελπίδα και το κουράγιο σου για ζωή, ήταν στοιχεία που είχες και που καθημερινά μας μετέδιδες, έτσι ώστε εμείς να παίρνουμε δύναμη από σένα κι εσύ από εμάς.
Η απρόσμενη απωλειά σου (για μένα και όλους όσους σε γνώρισαν) από το μάταιο ετούτο κόσμο, θα αφήσει σε μένα πέρα από μια μεγάλη και αβάσταχτη θλίψη, το δίδαγμα, ότι κανεις δεν πρέπει να το βάζει κάτω και συνεχώς να αγωνίζεται, ακόμη κι αν αυτό χρειάζεται να το κάνει για όλη του τη ζωή.
Θα σε θυμάμαι πάντα, και σου υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι όπως κι εσύ, για όλα αυτά που εσύ, εγώ και κάποιοι άλλοι ξέρουν.
Οπως βλέπεις Πέτρο μου σήμερα δεν ντύθηκα με θλιμμένα χρώματα, γιατί δεν σου αξίζουν τα μαύρα, κι επειδή το συναισθημά μου αυτή τη στιγμή με έχει συντρίψει, σε αποχαιρετώ από αυτό το σημείο.
Γειά σου αγαπημένε φίλε Πέτρο – Καλό σου ταξίδι.
